Na de drukke dag van gisteren kostte het vanmorgen wat meer moeite om op gang te komen. Eerst maar eens ontbijten, dus naar het Gare de l’Est gelopen. In hetzelfde café als gisteren hetzelfde lekkere ontbijt genoten. Vooral de croissants zijn erg lekker. En dan met de bus richting la Place Charles de Gaulle. Onze ‘Paris Visite’-kaartjes hebben zichzelf al wel terugbetaald, we moeten tientallen kilometers met de bus hebben gereisd.

Onderweg even uitgestapt om in het Parc Monceau rond te lopen en in de zon te zitten.

Volgende plaats: Charles de  Gaulle. Voor Tour de France-liefhebbers een bekend plaatje. In opdracht van Napoleon begon de bouw van de Arc de Triomphe in 1806 (ter gelegenheid van zijn overwinning bij Austerlitz), maar het duurde 30 jaar voordat hij klaar was. Bonaparte heeft er zelf niet meer van genoten. We blijven maar kort en slaan linksaf, de Avenue des Champs Elysées op. Aan het eind is het reuzenrad bij de Jardins des Tuileries al te zien – het loopt hier aardig af.

De Avenue heeft wel iets van de Ku’damm in Berlijn, heel veel dure en chique winkels (er is een verschil tussen rijk en chique), eettentjes met hamburgers van een Euro per hap (als je geen al te grote mond hebt), dure wagens die fout geparkeerd staan en drommen mensen die zich aan al die luxe vergapen.

Hier zie je, in tegenstelling tot veel andere straten in Parijs, weinig daklozen die op een Metrorooster proberen om zich warm te houden. Die kom je tegen in de zijstraten (en de hele rest van de stad), de parken en de tuinen van de Tuilerieën. Dat is de minder fraaie kant van Parijs. De clochard, de beroepsvagebond, hoort bij het straatbeeld van Parijs, maar de romantiek is er vanaf. Het harde leven op straat eist zijn tol: clochards sterven ook vaak op straat, in 2014 was hun gemiddelde levensverwachting 46 jaar (Ferry van der Vliet – een mooie blog over Parijs). Er is een winkeliersinitiatief (le Carillon), waardoor de armsten der armen iets meer aandacht en mededogen krijgen.

Voorbij de tuinen bevindt zich de ingang van het Louvre. Wat een overweldigend groot paleis! Ik denk dat het verstandig is om een week en een thema te reserveren  – dat zou nèt genoeg kunnen zijn. Dat komt dus op de  bucket-list. Wel leuk om de locatie van een aantal scènes uit bekende boeken en films in het echt te zien.

Rechtsaf hier en langs de Seine-oever verder, brug over en we zijn in het deel van de stad dat tweeduizend jaar geleden Lutetia heette. Langs de Orangerie, waar tijdens de revolutie zovelen zijn veroordeeld in naam van de “Republic, one and indivisible, of liberty, equality, fraternity or death” (Dickens, A tale of two cities, 1859), naar het Place jean-Paul II: de Notre Dame de Paris.

Op het plein zijn twee bijzonderheden te zien. Het eerste, het standbeeld van Charlemagne, kun je niet missen, hoewel het door de duiven tijdelijk aan het zich onttrokken kan worden. Het tweede is eigenlijk interessanter en veel bescheidener: ‘le point zéro des routes de France’ is het beginpunt voor de afstandmetingen tot alle plaatsen in Frankrijk.

Kan de indruk van het middelpunt van Frankrijk overtroffen worden? Ja en nee. In belangrijkheid niet, in impressie wel. Door de Galeries Lafayette bijvoorbeeld. Dit complex van warenhuizen en winkels-in-winkels overtreft alles wat ik tot nu toe gezen heb -Harrods, de Bijenkorf, en het KDW kunnen niet tippen aan de overdonderende hoeveelheid klater en goud van dit barokke commerciepaleis. Ongelofelijk.

 

Op het dakterras heb je een prachtig uitzicht over Parijs. En met een mooie jongedame erbij heb je zó weer een aardige foto. Zo krijgt onze dag na veel wisselende indrukken en stemmingen toch een verheven afsluiting 😉