De motortocht komt steeds dichterbij. De laatste noodzakelijkheden zijn gepland: een bezoek aan de kapper, een bezoek aan de opticien (deze ijdeltuit draagt lenzen) en een ingewikkeld complot om aan wat Brits geld te komen.

Er zijn ook nog wat tussendoorklusjes: laarzen poetsen, broek invetten, handschoenen impregneren, jas schoonmaken… En een paar dilemma’s: neem ik m’n veldfles mee, of een gewone drinkfles? Een brandertje? Thee en koffie? Ik zal er zeker niet veel van nodig hebben, maar wie weet of het fijn is als je een paar uur door een leeg land hebt gereden…

Ik kan me een moment op Exmoor herinneren, jaren geleden. Het regende katten en honden (geen halve maatregelen in Engeland), de weg was veranderd in een snelle beek. Nergens beschutting en boven mijn hoofd knalde het onweer. Toen ik in de bij de top van een heuvel kwam, zag ik ineens een bouwwerkje staan. Eerder kon ik het onder de omstandigheden niet zien omdat de daklijn onder de heuveltop bleef. Het bleek een informatiepunt te zijn. Open aan twee kanten, de wanden behangen met informatie over het park. Maar droog onder het dak!

Toen bleek ik toch niet de enige te zijn in de verlaten heuvels – Er kwam nog een motor aan! Hij stopte achter mijn R80. Binnen een kwartier stonden we met z’n vijven te dampen. Langs de wegrand stonden vier motorfietsen. Ik had mijn brander gepakt en koffie gemaakt. Een tweede had koekjes droog weten te houden en deelde die. Een derde deelde een stuk chocolade. Een ander had een handdoek, die grootmoedig werd gedeeld – iedereen was kletsnat. Het was supergezellig, een echt moment van verbroedering. Toen het onweer wegtrok namen we als oude vrienden afscheid. Snel daarna reed ik weer alleen, maar met een groots gevoel van ‘erbij horen’ langs de natte heidevelden.

Right. Veldfles, brander, thee en koffie. Dus.

En een probleempje opgelost! Het chique leren mapje van mijn oordoppen was al lang geleden opgebruikt. Sinds een paar maanden had ik een luciferdoosje. Het heeft een poosje gewerkt en werd inmiddels zo slap dat het echt niet meer ging. Van Marjolein kreeg ik toen dit pepermuntblikje, waar ik zelf een zacht oordoppenbedje in heb gefröbeld. Handig! Zo kan ik weer een tijdje vooruit.

Tot gauw!