Precies op de slag van het zevende glas gooiden we de trossen los en voeren we weg van de kade. Een slepertje gaf de kont van onze kano een duwtje naar stuurboord om het Forteiland te ronden, waarna de scheepstelegraaf “Full Forward” werd gezet en we de havenvan IJmuiden verlieten..   Er stond een echte storm: windkracht negen. Eenmaal buitengaats stampte en rolde het schip behoorlijk. Metershoge golven braken op de boeg en in de gangpaden zaten overal mensen met discrete papieren zakjes te wensen dat ze vaste grond onder de voeten hadden. Later vreesden ze te zullen sterven (en vroegen zich af of dat niet prettiger zou zijn zan zeeziek).

Een middelbare dame van aanzienlijke omvang liet zich ondersteunen door een heer, waarschijnlijk haar man. Ze was erg bleek en zwalkte op rubberen benen langs het restaurant waar ik juist mijn avondmaal genoot. De aanblik van het lamsvlees en de aardappeltjes werd haar te machtig – twee meter verder zeeg ze ineen op een stoel en kwam niet meer overeind. Het witte zakje onttrok genadiglijk haar gezicht aan het zicht. Zo ook een tweetal jongere passagiers. Zij waren op een van de hogere dekken voor de ingang van de Captain’s Lounge op de grond gaan liggen. Ze boden een ontredderde aanblik.
Een bemanningslid vertrouwde me toe dat zelfs zij hier niet aan gewend was. Ze was duidelijk niet in haar nopjes, maar maakte ook geen angstige indruk.
Een paar medemotorrijders uit Duitsland had het prima naar Het hun zin. Een paar keer kwam ik ze op verschillende plaatsen tegen en steeds waren ze in een opperbeste stemming. Zo kan het dus ook.
De nacht is een bijzondere ervaring. Het zou prettig zijn om door het schip in slaap gewiegd te worden, zij het niet dat hetzelfde schip je nu ook wakker schudt. Het rammelen en brommen is wel mee te leven, het resoneren van een losse plafnodplaat is wat minder aangenaam. Het is indommelen, bijna slapen en dan even loskomen uit je kooi als de boot ‘een paaltje pakt’. Om half zes word ik wakker op 322899, 6019418 (Zone 31U) (volgens mijn GPS – sextant en peillood heb ik ditmaal thuisgelaten) en ontdek ik dat het rollen en stampen opgehouden heeft. De zee is een stuk vlakker geworden. De overtocht zit er bijna op.

Op het autodek staat alles nog overeind en we ontschepen snel. De rit naar het noorden lonkt!