Vanmorgen begon het zachtjes te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik liet Edinburg achter me en nam de indrukwekkende brug over de Forth (de middelste van de drie – de linker is nog in aanbouw, van de rechter en ik niet zeker of ‘ie nog gebruikt wordt) naar Fife – we komen zo langzamerhand in de karakteristieke (zo niet rustieke) namen terecht. En hier begint het genieten al. Ondanks de regen is het landschap overweldigend mooi. Door het vocht in de lucht lijkt alles een beetje soft-focus, wat wel bijdraagt aan een romantische sfeer. De weg gaat afwisselend omhoog en omlaag, maar de volgende helling is meestal hoger dan de vorige en de afdalingen zijn korter. De weg volgt meestal de flanken van de heuvels, maar gaat er soms rechtdoor overheen.
Cairngorms is een overtreffende trap. Ik heb geluk: het is fris en nat, maar het had een stuk erger gekund. Het klimaat in Cairngorms is extreem (voor Britse begrippen). Hier blijft de sneeuw het langste liggen, soms tot in augustus of september! De laagst gemeten temperaturen in Groot-Brittannië, de hardste wind (op Cairngorm is >160 Km/u niet abnormaal) en de gemiddelde temperatuur komt het hele jaar niet boven de 10°C! Kortom, het klimaat is ruig. Drie van de vijf Schotse Skigebieden liggen in Cairngorms. Maar wat een fabelachtige omgeving!

Na een welverdiende pauze komt het hoogtepunt. Echte hairpins, stijgingspercentages van 20% omhoog en omlaag, en een uitzicht! Op de hoogste delen van de pas is het mistig en het wordt koud. Ben ik even blij met die handvatverwarming! De afdaling naar het lager gelegen kustgebied is minder ruig, maar al even mooi.

Om bij te komen van al dat moois stop ik even bij het oude slagveld van Culloden.
Hier spatte de droomzeepbel van Bonnie Prince Charlie uit elkaar. Hij ontvluchtte het slagveld en vervolgens Schotland. Zijn legertje Highlanders en de Schotse bevolking waren minder gelukkig. De eersten sneuvelden in grote hoeveelheden, de tweede moesten het zien te rooien onder het bewind van de Hertog van Northumberland, bijgenaamd ‘the Butcher’. Drie keer raden hoe hij aan zijn naam kwam (het had niet te maken met vee).

En dan verder naar het noorden. Over groene heuvels en langs snelle rivieren in de valleien. Bos en heide wisselen elkaar af. Er zijn weinig velden, maar hier en daar grazen schapen.

En dan kom ik om een heuvel heen en zie beneden me Inverness liggen . Erachter liggen de Beauly Firth en de Kessock Bridge. Als i daar overheen ben is het snel gedaan: de rit eindigt in Avoch, met een welverdiende pint van een lokaal ale dat ‘Happy Chappie’ heet. En of ik een happie chappie ben! That was proper fourteen-twenty, that was!