Met het vaste voornemen om hier nog eens terug te komen neem ik afscheid van het Lake District. Het belooft een mooie dag te worden. Ik rijd nog even een paar laatste kilometers door dit prachtige gebied en buig dan af naar het zuiden.

De route voert door de Yorkshire Dales. Ook van dit landschap is de basis gevormd door gletscher-erosie. Kalksteem, schalie en zandsteen verweerden tot het huidige landschap. Het wordt gekenmerkt door open veenland, afgeronde valleien, rotswanden en heuvels. Vooral de kalksteenformaties zijn opvallend.
Vanaf het moment dat de mens zich vestigde heeft hij het landschap beïnvloed. Voor het vee werden de bossen gekapt, op steile heuvels werden terrassen gebouwd.

De invloed van Angelen, Saksen en Noormannen is te merken aan de namen van dingen en plaatsen. Het woord ‘dale’ bijvoorbeeld is Noors voor vallei. In de zestiende eeuw ging veel land van abdijen over in particuliere handen. In deze periode onstonden veel kleinere boerderijen en de stenen afscheidingen.

Ik verlaat de Dales en doorkruis een brede band van verstedelijkt gebied. Het is druk en warm. Maar ook daaraan komt een eind als ik het Peak District bereik. Hier wordt het weer groener.

Het Peak District ligt ten oosten en zuiden van Manchester, ten westen van Sheffield. Het is een uiterst heuvelachtige uitloper van het Pennines-gebergte, dat ook wel de ‘ruggengraat van Engeland’ wordt genoemd. De ondergrond van het noordelijke deel bestaat uit lei- en zandsteen. De ‘Dark Peak’, zoals dit gebied wordt genoemd, is dunbevolkt en bestaat voor een groot deel uit heide en veenplateaus. Deze liggen als een soort hoefijzer om de lager gelegen, kalere kalksteenlagen van de ‘White Peak’.
Het landschap is weer schitterend. De diepe dalen worden omsloten door bos en velden. Het rijden is hier ook aangenamer. Toch ben ik blij als de etappe erop zit: door de warmte en de drukte in de steden ben ik vermoeid geraakt. Ik kijk uit naar een goede nachtrust.