Het was een geweldige, indrukwekkende dag! Met eerst een teleurstelling: de filmcamera lijkt er de brui aan te hebben gegeven. Da’s jammer, want juist van deze etappe had ik graag filmopnamen gehad. Slikken en later oplossen…

Na een aanvankelijk wat saaie rit vanuit Dumfries (waar de motor vriendjes was geworden met een Norton Commando), bereikte ik bij het dorpje Gretna Green de Engelse grens. Gretna staat bekend om de huwelijken die er werden voltrokken. In de tijd dat je in Engeland toestemming nodig had van ouder of voogd om te kunnen trouwen, was de Schotse wet al heel wat moderner: als de jongelieden meerderjarig waren en allebei wilden, was dat genoeg. En Gretna ligt erg dicht bij de grens – zodoende.

Ik stuur dan een wat westelijker koers, op weg naar het Lake District National Park. Engelands grootste National Park is de troste bezitter van Scafell Pike (de hoosgte berg van Engeland) en Wastwater (het diepste meer van Engeland). Het Lake District (of de ‘Lakelands’ zoals het lokaal bekend staat) is een gebied van ongelofelijke schoonheid (als je van bergen en water houdt). Daar doorheen te mogen rijden was zo geweldig dat ik tranen van geluk moest wegknipperen.
De langwerpige meren waaieren uit vanuit het centrale massief. Dit landschap is gevormd door de gletschers die in opeenvolgende ijstijden van de bergtoppen afdaalden. Onderweg sleten ze de u-vormige dalen en de diepe meren uit.

Het klimaat is mild en vochtig. De warme golfstroom zorgt ook hier voor een temperende werking op de seizoenen. Hoger op de berghellingen (“fells” noemen ze die) is de temperatuur doorgaans lager, de gebruikelijke 1’C per 100m-regel is ook hier van toepassing.

In het Lake District vind je ook de steilste passen van het Verenigd Koninkrijk (en waarschijnlijk Europa – als iemand een steilere pas dan Hardknott weet op het continent, laat ik me graag corrigeren). Honister Pass met meer dan 20% is nog bescheiden, Wrynose Pass (25%) is al steiler en bochtiger en Hardknott Pass heeft stijginspercentages van 1:3 – 30%! Van de drie heeft Hardknott Pass tevens de spectaculairste bochten. Bovendien is de weg nogal hobbelig. Alles bij elkaar krijg je een beetje het gevoel dat je tegen een wenteltrap oprijdt – alsof je de Utrechtse Dom beklimt op een motorfiets… Maar wel gaaf. En ook een beetje eng. Als je eenmaal aan de echt steile delen begint, kun je niet meer stoppen (je komt nooit meer weg), je kunt niet langzamer voor de bochten (want je moet wel toeren blijven maken en schakelen is echt onhandig daar) en je kunt niet terug. Do or die! Maar wat een gevoel als je boven bent en het volgende dal zich onder je uitstrekt! Haleluja’s en jubelzang schieten te kort!

In de buurt van het hoogste punt van Hardknott Pass ligt Hardknott Fort – een Romeins fort van het begin van de tweede eeuw. Mediobogdum noemden de Romeinen het, mogelijk vanwege de ligging boven een bocht in de rivier de Esk. Het fort was bedoeld om de pas te beschermen. In het fort zijn de resten van drie stenen gebouwen terug te vinden: het hoofdkwartier, links ervan het huis van de commandant en aan de rechterkant de voorraadschuren. Even buiten het fort ligt wat er over is van het badhuis. Het fort is slechts kort en met onderbrekingen bemand geweest. Er zijn aanwijzingen dat het in latere eeuwen is gebruikt door patrouilles en reizigers.

Ik rijd verder naar Ravenglass. Het schijnt dat hier St. Patrick is geboren (maar het kan ook Banwen in Zuid-Wales zijn geweest). Ook heeft Ravenglass een Romeinse connectie. Glannaventa heette het toen en het was een belangrijke noordelijke haven. Het fort, waaromheen het plaatsje is ontstaan, moest de haven beschermen. En er was een badhuis. De ruïne ervan staat er nog.

Nog helemaal vol van al mijn belevenissen rijd ik terug het natuurgebied in. Vannacht slaap ik in een boerderij midden in de fells boven het dorpje Broughton Mills. Wat een uitzicht weer!