Alweer een zonnige ochtend! Hoewel ik vandaag iets later start (omdat ik bij het ontbijt een erg leuk gesprek graag wilde afmaken) kan ik me toch geen zorgen maken over de rit van vandaag. Er staan ‘slechts’ 180Km op het het programma, maar geen snelle wegen, dus ik verwacht toch een hele dag te rijden.

Om te beginnen rijd ik richting Bath, een van de populairste steden van Engeland. Mijn rit erheen voert over de smalste weggetjes die nog begaanbaar zijn. Het is avontuurlijk rijden, want een tegemoetkomende auto zie je soms pas op het laatste moment.
Het is wel de ‘perfecte’ dag om Bath te bezoeken: de Universiteit, die erg goed staat aangeschreven, heeft een open dag. De wegen zitten bomvol. Ik laat mijn plan om de baden te bezoeken varen en tracht uit de mierenhoop te ontsnappen. Nog een dingetje op de ‘later-doen-lijst’. Wanneer ik Bath achter me gelaten heb, zet ik koers naar de Mendips.

De Mendip Hills zijn een gebied van glooiende kalksteenheuvels ten zuiden van Bristol en Bath. Het westelijke, hogere deel heeft de status van ‘Area of Outstanding Natural Beauty’ gekregen, waardoor het een beschermde status heeft. Dit was nodig om het winnen van kalk- en zandsteen, dat veel schade veroorzaakte, af te remmen. Cheddar Gorge is een bekende bezienswaardigheid. De kloof is ontstaan door smeltwater van de laatste ijstijd. De zuidwand is bijna vertikaal en de steenlagen zijn goed te zien, maar de noordwand bestaat uit steile grashellingen. Als je er doorheen rijdt, voel je je klein. De rotswanden torenen hoog boven je uit. De weg daalt naarmate je dieper in de kloof komt, en de kloof woordt daarmee dieper. Aan het eind kom je ineens naar buiten en sta je in het stadje Cheddar.

Na dit indrukwekkende stuk, zak ik af richting Salisbury Plain. Ik weet waarop ik moet letten en inderdaad: als ik op een stuk weg kom waar de heggen minder hoog zijn, zie ik hem: Glastonbury Tor. Glastonbury en het gebied eromheen zijn bewoond sinds de neolithische tijden. Rond de Tor hangt een uitgesproken spiritueel aura, met het patina van een eeuwenlange traditie van religiositeit. Druïdische mythologie wil dat geesten van overledenen vertrokken vanaf de top van de Tor. De Christenen adopteerden de heilige plaats en bouwden een kapel, later een kerk, gewijd aan St. Michael op de Tor. De toren staat er nog.

Vanaf de achtste eeuw was hier een abdij, die steeds rijk en machtig is geweest ondanks tegenslagen zoals de grote brand van 1184. Tweehonderd jaar later was Glastonbury Abbey de tweede rijkste abdij van Engeland. Tijdens de dissolutie (1536-1541) hief Hendrik VIII de kloosters en hun orden op. De gebouwen en het land werden geconfisceerd en de abdij raakte in verval.

Mythen en legenden bloeien rond Glastonbury. Van koning Arthur (die met zijn koningin begraven zou zijn in de Lady Chapel van de abdijkerk), Jozef van Arimathea (die de graal naar Glastonbury zou hebben gebracht) en zelfs van Jezus wordt gezegd dat hij hier is geweest toen hij als jongeling met zijn oom Jozef (zie boven) door de antieke wereld trok. Dit was Avalon, Ynys Wydryn (het glazen eiland), de woonplaats van Morgan (le Fay), met wie Arthur het aan de stok had.

De spirituele atmosfeer bracht hippies en andere vrije geesten naar Glastonbury. Zij dragen bij aan een kleurrijk straatbeeld. De winkels in de binnenstad weerspiegelen spiritualitteit: Wicca, elfen en draken in overvloed.

Na een stevige lunch in Glastonbury zet ik koers naar Exmoor. Door de Quantock Hills, de oudste ‘Area of Outstanding Natural Beauty (AONB) (1956). Bijna ongemerkt passeer ik de grens van Exmoor national Park. Vandaag zie ik vooral de bossen en groene delen van het National Park. Na een ontspannen rit over stille wegen kom ik bij mijn slaapadres.