Nadat ik afscheid genomen heb van Marjolein zet ik koers naar de kust. Met een laatste blik op St Michael’s Mount keer ik het roer naar de Lizard, het schiereiland aan de zuidkant van Cornwall. Lizard Point is het zuidelijkste punt van Groot-Brittannië, het laatste merkteken op mijn reiskaart. Hier staat sinds 1752 een vuurtoren en niet voor niets: honderden wrakken voor de kust geven getuigenis van de gevaarlijke zee in dit gebied.

Ik vervolg mijn weg naar het oosten en passeer bij Bodelva het terrein van het Eden Project. Ik stop niet, want om hier een indruk van te krijgen heb je een dag nodig. Eden is een bijzonder project. Ten zuiden van Bodmin Moor is veel proceleinklei gewonnen.

De bodem werd afgegraven tot op de rots en er bleef een maanlandschap achter. Sommige kleigroeven zijn nog in gebruik. Bij Bodelva wordt vanaf 1995 een oude kleigroeve herschapen tot het paradijs dat het ooit was – en meer. Het Eden Project is open voor het publiek sinds 2001. Het project beoogt te laten zien waarom en hoe mensen “a part of nature” kunnen zijn in plaats van “apart from nature” (Tim Smit).

Vanaf hier keer ik terug naar het binnenland van Cornwall. Bodmin Moor is een granieten moerland. Heuvels, beekjes en moerassen wisselen elkaar hier af. Veel van Cornwalls rivieren ontspringen hier: o.a. de Fowey, de Tiddy, de Inny, de Camel, de Lank en de River Warleggan (dit is Poldark-country). Het kale landschap wordt gedomineerd door de hoogste toppen van Cornwall: Rough Tor (400m) en Brown Willy (420m).

Bij de Golitha Falls stap ik even af: het is warm en een wandeling door Draynes Wood trekt me wel aan. Zeker met het de cascades in de Fowey in het verschiet. De stroomversnellingen doen de rivier in totaal 90 meter dalen over ruim een kilometer afstand.

Bodmin Moor figureert in vele legenden en verhalen, waaronder die van Arthur, Jan Tregeagle, Du Mauriers Jamaica Inn en Poldark.
Daphne Du Maurier verbleef in Jamaica Inn toen zij haar gelijknamige roman schreef. Geïnspireerd door het mysterieuze melancholieke landschap schreef ze een verhaal van smokkelaars, boeven en een romantische heldin. In eerste instantie was de eigenaar niet zo blij om met die twijfelachtige reputatie te worden geassocieerd, tot men ontdekte dat het ook een heleboel klanten aantrok… Ook vandaag is het nog een publiekstrekker. Ik lunch in de ‘Smuggler’s Bar’. Het is erg warm in de blakerende zon op de parkeerlaats en ik blijf dan ook niet lang hangen.

De route gaat verder naar het oosten, ik steek de River Tamar over en dan ben ik in Devon. Even later bereik ik Dartmoor. Het gebied ontleent zijn naam aan de river Dart, die begint als de West Dart en de East Dart. Bij Dartmeet (ja echt) komen ze samen. Ook Dartmoor is een hoogliggend veengebied met ovewegend heidevelden grasland. De heuvels worden bekroond met granieten ‘tors’.
Dartmoor is natter dan het omliggende laagland. De turf neemt het water snel op en verdeelt het goed. Waar water blijft staan, ontstaan gevaarlijke moerassen.

Dartmoor behoudt zijn uiterlijk en vorm door begrazing met schapen, koeien en wild. De ‘wilde’ paarden eten dingen die de runderen en schapen laten staan.

Het desolate landschap van Dartmoor heeft veel spookverhalen en legenden gevoed. Dit inspireerde Conan Doyle tot het verhaal van de ‘Hound of the Baskervilles’. Het verhaal, waarin Sherlock Holmes de verschijning van een hellehond onderzoekt, is grotendeels gesitueerd op Dartmoor: de Fox Tor Miren zouden model hebben gestaan voor het ‘Great Grimpen Mire’. In de zon valt het mee, maar de atmosfeer van de roman is goed aan te voelen als het wat somberder weer is. En nu ik eraan denk: Marjolein is inmiddels in Londen met het voornemen om op 221b Baker st. het Sherlock Holmes museum te bezoeken.
Zo kom ik, al mijmerend, uiteindelijk oververhit en bezweet in het stadje Newton Abbot aan, waar ik de nacht zal doorbrengen. En nu maar hopen dat het morgen wat minder heet is.