Na weer eens een English country breakfast te hebben genoten, Vertrok ik vanmorgen met alweer een hete dag voor de boeg. De A35 voerde me tamelijk snel door de groene heuvels van Dorset. Dorset heeft een gevarieerd landschap met hoge krijtheuvels, kalkseenruggen en vruchtbare kleivalleien. Een groot deel van de kust hoort bij het werelderfgoed ‘Jurassic Coast’, een continue opvolging van gesteenten uit het Trias, Jura en Krijt.

Ik sla even af naar Corfe. Veel mensen zullen vroeger (en nog) de boekjes van De Vijf hebben gelezen. In Enid Blytons verhalen spelen vier kinderen en een hond de hoofdrollen. De goeie ouwe tijd. De kinderen lijken weinig anders te doen dan eten, ginger beer drinken en boeven vangen. Daarbij genieten ze een vrijheid die menig maatschappelijk werker tegenwoordig de wenkbrauwen zou doen fronsen: “houdt u geen toezicht op die kinderen?” De meest onwaarschijnlijke komplotten worden ontrafeld, waarbij ze er niet voor terugdeinzen om ’s nachts uit het raam te klimmen, levensgevaarlijke vallen te zetten en nog gevaarlijker boeven te confronteren. Voeg daarbij het aantal ‘onderzoeken’ in grotten en ruïnes en het wordt duidelijk dat we hier werkelijk met heel bijzondere kindertjes te maken hebben. In plaats van gillend naar moeder (of oom Quentin) te rennen, zoals elk normaal kind zou doen, confronteren en trotseren ze omstandigheden waarbij het veel volwassenen nog dun door de broek zou lopen.

In het eerste verhaal, “Five on a treasure island”, maakt de lezer kennis met Kirrin Castle, gelegen op een eilandje voor de Engelse zuidkust. Het eiland bestaat niet, maar het kasteel wel. Blyton bracht veel tijd door in Purbeck (Dorset) en gebruikte haar omgeving als inspiratiebron. Daar zag ze Corfe Castle en raakte op slag verliefd. Het werd het model voor Kirrin Castle en het landschap van Dorset werd de achtergrond voor de avonturen van de Vijf.

Het volgende gebied waar ik graag doorheen wil rijden is het New Forest. Dit National Park omvat grote delen van Hampstead, uitlopend tot in Wiltshire en oost Dorset. Het heeft een van de grootste oppervlakken onomheinde bosweiden, heidevelden en bos in het zuiden van Engeland. De ponies hier zijn niet ‘wild’ zoals in in Devon, maar kunnen wel over grote afstanden vrij rondlopen. Het New Forest is het laatste overblijfsel van de oude wouden. De grond is arm, waardoor deze niet heel geschikt is voor agrarische doeleinden.

De naam ‘New Forest’ ontstond toen Willem de Veroveraar in 1079 het bos tot ‘royal forest’ verklaarde. De bewoners werden eruitgezet, en het bos werd het toneel van koninklijke jachtpartijen, meestal op herten. Het was dus nieuw, aaneengesloten ‘beschermd’ gebied. William II, de zoon van de Veroveraar, kwam hier aan zijn eind door een ‘jachtongeluk’: hij werd in het hart getroffen door een pijl van Walter Tirrel. Deze scherpschutter had op een hert gericht, maar gemist – en de koning geraakt. Toevalligerwijs was zijn broer, vijand en opvolger Henry I die dag ook op jacht in het New Forest… Je zou er haast iets van denken.

De A33 loodst me reltief vlot tussen de haven en het stadsgebied van Southampton door. Vannacht slaap ik in Bishop’s Waltham, waar het paleis van de bisschoppen van Winchester stond – tot het in de brgeroorlog door Cromwells troepen werd ingenomen en verwoest. Zo kom je nog eens ergens…