Nadat ik mijn spullen heb verzameld en gesorteerd, pak ik alles zo in dat ik in de haven geen tijd verlies met zoeken of dingen overpakken. In een tasje gaat mijn softshell jack, koekjes, drinken, camera, tablet en keyboard. Daarmee kom ik wel twee uur op zee door. De rest verdeel ik over de zijkoffers.

Ik ontbijt eenvoudig bij een café in het dorp en wend dan de steven naar Dover. Dover is een bekende naam en een relatief onbekende plaats. De meeste mensen kennen Dover van de veerdiensten die daarvandaan naar Noord-Frankrijk worden onderhouden. Er is echter meer te melden.

Al sinds de steentijd wonen er mensen in deze omgeving en voor onze jaartelling was wat nu Dover heet, een belangrijke haven- en handelsplaats. De Romeinen bouwden hier een versterkte haven: Portus Dubris. Op de plaats waar nu het kasteel staat (dat begon als Normandische vesting en steeds werd uitgebreid) stond ooit een Romeins fort. De Romeinse vuurtoren staat er nog. Ik rijd een rondje om de vesting bewonder het uitzicht over de White Cliffs of Dover. Een beeld uit Dickens’ David Copperfield springt in gedachten: Davids tante Besty woonde in een cottage op de kliffen.

Ik daal af naar het stadje en rijd naar de haven. Inchecken, douane, aansluiten bij de andere motoren en ineens is het beregezellig. Met vereende krachten worden de machines vastgesjord. Ook aan dek blijft het leuk. Een aantal Britse motorfietsers is op weg naar Assen voor de TT. Twee landgenoten die terugkeren van een korte van een korte vakantie in Hampshire. Een groepje Duitsers en meer Engelsen en Nederlanders. We varen af en achter ons worden de White Cliffs kleiner. Rolling Home!

Precies op tijd arriveren we in Duinkerken. De motor en ik ruiken de stal. Even voorzichtig (dat rechts rijden gaat niet vanzelf) en dan met de vaar van een jong raketje naar Zeeland. De panorama’s worden steeds bekender tot ik weer voor de garage sta: ik ben thuis. Meer dan 4500 kilometer geleden ben ik hier weggereden. Wat een avontuur!

Nu alleen nog 2850 mijl vuil van de motor poetsen…